Presentatrice Sofie van den Enk over De ZOON IN de MAN: “Een rijk, meeslepend boek dat vlot leest, als een intiem reisverslag waarin het grote persoonlijke drama opgetild wordt tot een verhaal met universele kwaliteiten.”

Recensent en presentatrice Annemiek Schrijver over De ZOON IN de MAN:

"In dit aangrijpende boek over de vader die zijn kind verliest lijkt alles te leiden naar de ontmoeting met het meesterwerk van Michelangelo in Rome, de Pietà. Maria houdt haar dode zoon in haar armen. Al eeuwenlang dringt met een schok tot de vaders en moeders van gestorven kinderen door: jou had ik ook zo willen vasthouden. Hoe ontroerend is het dat deze vader via een brief van zijn zoon de boodschap krijgt dat ook de jongen zelf hevig geëmotioneerd was bij dit goddelijke kunstwerk in de Sint Pieter. Nabijheid, schoonheid en troost. Ze gaan hand in hand met de onmetelijke pijn. Dit boek is zelf een Pietà."

Moge dit boek velen tot zegen zijn! Warme groet van Annemiek

 

Wat praktiserend psycholoog Anne Kooij aanspreekt in De ZOON IN de MAN:

  • Het lopen, reizen als een manier van rouwen en als een manier om, behalve het zoeken naar betekenis van het gebeurde, ook verbinding te ervaren met degene die er niet meer is (en toch voortdurend ook weer wel)
  • Dat naast het reizen de natuur direct om je heen, muziek, kunst of een religieus besef, nabijheid  en troost oproepen. Daarvan zitten zulke mooie passages in het verhaal
  • Het waardevolle van delen en contact zoeken. Simpel samen koffiedrinken. Een blik van verstandhouding, die soms meer zegt dan woorden. Het hoeft niet ‘groots’ te zijn om rust te ervaren en door te kunnen met leven
  • Zowel pijn en verdriet toelaten als fijne herinneringen aan de geliefde persoon in het huidige leven: som-mige stukken in het boek lijken een aanmoediging om er niet ‘omheen’ te gaan, maar er ‘dwars doorheen’
  • Daarop aansluitend:  zelfs ook terug gaan naar de plek (van pijn en ver-driet),  hier Delft,  om het ‘verschrikke-lijke’ te veranderen in iets zachters: je zoon op je rug nemen en thuis halen.
  • Je eigen symbolen zoeken als teken van aanwezigheid van de geliefde persoon (die gemist wordt), als vorm van troost
  • Het schrijven: “Dit boek is van buiten mij ontstaan: het verhaal, het leven, is met mij op de loop gegaan. Geworden tot levenswandel”

Hiernaast de Stichting NBD Biblion (Nederlandse bibliotheken) over De ZOON IN  de MAN:  

 

 

Hier de recensie van "In de Boekenkast",

 

 

"De Leesclub van Alles" geeft op deze plaats haar oordeel

 

 

en bekijk via deze link het interview met de schrijver in het AD:

 

Stichting Tröst (www.trost.nl/de-zoon-in-de-man-pieter-franszen/) 

roept het boek uit tot 'Aanrader van de maand' 

en schrijft over De zoon in de man:

Boeken over verlies en rouw, daar zijn er veel van. We verliezen mensen om ons heen en we zien en ervaren wat dat met jou of met anderen doet. Dat verlies door de dood vaak heftig en intens is weten we en daar blijven we liefst ook een beetje van weg als dat kan. Maar overkomt het je zelf dan moet je er wat mee. Dat het schrijven over je verlies en wat dat met je doet een beproefde manier is om grip op wat je doormaakt te krijgen kan je aflezen aan de hoeveelheid boeken van ervaringsdeskundigen. Toch is niet elke schrijver van eigen ervaringen per se een goede schrijver, dat hoeft ook niet. Maar soms is dat wel het geval zoals bij “De zoon in de man”.
Pieter Franszen kan schrijven en hij vertelt ons over zijn zoon Stefan, die op de dag van zijn afstuderen een einde aan zijn leven maakte. Hoe ga je door, als je leven zo overhoop gegooid wordt. Hij laat de lezer meereizen met zijn reis. Wat er gebeurt met hem in de loop van de tijd, zoekend hoe hij zijn zoon kan vasthouden nu dat op de gebruikelijke manier niet meer kan. Bewegen helpt hem zoals hem dat altijd heeft geholpen in zijn leven, lopen, hij merkt dat hij moet lopen, fietsen, steeds grotere afstanden, in Nederland eerst, dan steeds verder weg, Hij doet verslag van wat hij meemaakt, de gesprekken met mensen die hij onderweg ontmoet en wat hij denkt en voelt over veel dingen en hij bespreekt dat in gedachten met zijn zoon.
Waar hij eigenlijk mee bezig is verwoordt hij op blz 58 ‘En ikzelf laat me met een goed gevoel meevoeren door ontmoetingen in de dromen en door de signalen, de glimpen en de knipogen, de mystiek en de synchroniciteit, de tekenen van jouw voortdurende band met mijn voortdurende leven’.
Zo ziet dat er uit: De zoon in de man!
Al is wat er gebeurd is iets wat niemand zou moeten hoeven meemaken is dit toch een boek om te lezen, hoopvol en troostend.
Mariëlle Bedaux